حقوق و آزادی‌های مردم در برخی از کشورها، از سوی دولت نقض یا محدود می‌شود. دولت به دلیل نژاد، مذهب،اعتقادات سیاسی و یا سایر ویژگی‌های مردم، ممکن است چنین محدودیت‌هایی را بر مردم تحمیل کند.
محدودیت ممکن است از طریق آسیب‌های فیزیکی، آزار روحی، بازداشت یا سایر اقدامات پلیسی، حکم‌ها یا ممنوعیت برخی فعالیت‌ها اِعمال شود. به عنوان مثال: منع کارکردن در پست دولتی، رفتن به مدرسه، عضویت در حزب، اجرای تظاهرات، و غیره بر شهروندان. به طور کلی محدودیت می‌تواند هر گونه اقدام اجباری، تبعیض‌آمیز یا خودسرانه باشد.
دولت در هیچ کشوری حق ندارد حقوق مردم عادی را نقض کند و آن‌ها را فراتر از قانون محدود کند یا به مردان، زنان یا کودکان بی‌توجه باشد. هر کس حق دارد به صورت آزادانه و با توجه به درک و وجدان خود زندگی کند، تا حدی که به مردم دیگر ازار نرسد.
بعضی وقت ها این نقض و محدودیت ممکن است توسط سازمان‌ها و گروهای غیر دولتی انجام شود که دولت نمی‌تواند و یا نمی‌خواهد به طور موثر با آن مبارزه کند و از قربانیان این‌گونه اقدامات دفاع کند.
در کشورهای دیگر جنگی است که زندگی و امنیت مردم غیرنظامی را تهدید می‌کند. جنگ ممکن است با یک کشور خارجی یا یک درگیری داخلی بین گروه‌های مختلف و گاهی اوقات هر دو باشد.
وقتی که زندگی شخصی، امنیت و یا حقوق شخصی توسط دولت خود محافظت نشود و یا خود دولت، همان نهادی باشد که حقوق را نقض می کند، این شخص می‌تواند با درخواست مجوز اقامت خارجی به این دلایل به دنبال امنیت در کشور دیگری باشد.
این فرصت «پناه» نامیده می‌شود. در اروپا پناه «حمایت بین‌المللی» نامیده می شود.
فردی که از کشور خود فرار کند و به کشور دیگری پناه ببرد، پناهنده نامیده می‌شود.
