کسی که می خواهد دریک کشوری خارجی به اراده خود برای کارکردن ، تحصیل ویا برای یکجا بدون با فامیل خود که در کشوری خارجی است زندگی کند ، “مهاجر” نامیده می شود .
طبقی قانون ممالک مجبور نیستند که هر خارجی را که بخواهد که به خاک شان زندگی کند قبول کنند . ممالک فقط به ابتاع خود مجبوریت ها دارند.
بنابراین ، ممالک حق دارند داخل شدن خارجی را که پاسپورت با اعتبار، ویزه ویا اجازه اقامت ندارند، به خاک خود رد کنند .
به این خاطر ، افرادی که می خواهند در یک کشور خارجی برای کار، تحصیل ویا زندگی خانوادگی زندگی کنند، اول باید درخواست ویزه را از آن کشور کنند . تنها به این ترتیب حق دارند به آن کشور سفر کنند ، به شکلی قانونی داخل شوند و اجازه اقامت را بگیرند .
اگر کسی به طور غیرقانونی واردی یک کشور خارجی شود بدون پاسپورت ویا بدون ویزه و تظاهر کند که پناهنده است ، به احتمال زیاد از طرف مقامات این کشور دادن پناه به او رد می شود.
پس از آن ، این شخص بطوری جبری دوباره به کشور اش از طریق پروسه “دیپورت” فرستاده میشود که تا انجام این پروسه امکان دارد برای چند ماه توسط پولیس بازداشت شود .
در چنین حالت به این شخص ممنوعیت داخل شدن (“مهر سیاه”) در بلغاریا که معمولا پنج سال است داده میشود که در تمام کشور های اتحادیه اروپا ، سوئیس و ناروی نیز اعتبار دارد .
این ممنوعیت همراه با چاپ انگشت آن فرد به یک سیستم مخصوص الکترونیکی اروپایی که به نام ( اوروداک ) معرفی شده است، درج میشود.
بنابراین، کشور های اروپایی می توانند در هر زمان از طریق چاپ انگشت هر خارجی را بررسی کنند که آیا او ممنوعیت در یک کشوری اروپایی دیگری دارد یا خیر و همچنان حق داخل شدن و زندگی کردن را به خاک خود ندهند ، تا زمانیکه تاریخ این ممنوعیت از بین نرفته است .
